آخرین فیلم شرکت انیمیشن سازی پیکسار (Pixar) به نام دایناسور خوب ، در یک فضای واقعی به تصویر کشیده ده که آن رویداد کرتاسه-پالئوژن که طی آن دایناسورها منقرض میشوند روایت شده است، هرگز اتفاق نمیافتد. در حالی که زیست‌شناسان تکاملی میدانند رویداد عصر کرتاسه-پالئوژن واقعاً این سیاره را از شر دایناسورها خلاص کرده است، اما این امید را به خود دادند که شاید این نابودی آنقدرها که به نظر می‌رسد شدید نبوده است. اگر حق با آنها باشد، دانشمندان معتقدند که باید توجیهی برای توضیح افزایش جمعیت آنها پس از اینکه انقراض دسته جمعی کرتاسه-پالئوژن رخ داد، وجود داشته باشد.
تخمین زده میشود که رویداد کرتاسه-پالئوژن (Cretaceous-Paleogene) بیش از 75 درصد از تمام گونه های جانوری و گیاهی از جمله دایناسورها را به سمت انقراض سوق داده است. ژئوفیزیکدانان دو رویداد بزرگ را عامل اصلی این انقراض گسترده میدانند: (1) فورانهای ابر آتشفشانی دکن (Deccan) در هند و (2) برخورد سیارک چیکشلوب (Chicxulub) در شبه جزیرهی یوکاتان (Yucatan) در مکزیک. . برای دهه‌ها، زیست‌شناسان تکاملی حدس می‌زنند که این دو رویداد در زمان‌های متفاوت رخ داده‌اند، طوری که جمعیت بسیاری از گونه‌های دایناسورها کاهش چشمگیری یافته اند، البته اینطور نبوده که به طور کامل نابود شوند. بر این اساس، گونه‌زایی انبوه بعدی شامل بازیابی گسترده ی نسلهای گذشته بوده است، نه ظهور گونه‌های جدید که بدون هیچ اجدادی به وجود آیند.
سه یافته ی تحقیقاتی اخیر این امید را از بین برده است. این مورد اول آزمایش تاریخ‌گذاری آرگون-40/آرگون-39 با دقت بالاست که نشان میدهد ابرآتشفشانهای فلات دکن طی مدت 50000 سالِ پس از برخورد سیارک، فورانهای شتاب‌زده زیادی را متحمل شده اند.1 تیم تحقیقاتی مسئول این یافته همچنین نشان داد که فورانهای پرسرعت، “با اثرات انرژی لرزهای ناشی از ضربه همخوانی دارند.”
دومین کشف مرتبط پس از مدل‌سازی دقیق لرزهای، یافتههایی در مورد تاثیرات برخورد این سیارک بزرگ با زمین است.2 این مدل‌سازی نشان میدهد که حرکت زمین پس از ضربه‌ی چیکشلوب، باعث شده در ضخامت 200 کیلومتری بالای گوشتهی زمین، یک انرژی لرزهای بین 0.1 تا 1.0 ژول بر متر مکعب در مقیاس چکالی ایجاد گردد. این مقدار انرژی لرزهای باعث ایجاد فورانهای آتشفشانی در سراسر جهان شده بود. در حالی که شواهد زمین شناسی بدون شک نشان میدهد که ابرآتشفشانهای دکن قبل از رویداد چیکشلوب هم در حال فوران بوده اند. مدل سازی لرزهای نشان میدهد که این برخورد، سرعت تشکیل فوران گدازه و گازها و غبارهای تولید شده از ابرآتشفشانهای دکن را به شدت بالا برده و تا مدتها ادامه داشته است.
سومین یافته ی مرتبط، یک ذخایر سونامی در یک جزیرهی دالماسی به نام خوار (Hvar) در دریای آدریاتیک (Adriatic) است.3 محققان کشف کردند که وقوع سونامی باعث ایجاد یک رسوب به ضخامت پنج متر در این منطقه شده است. ترکیبات معدنی این رسوبات حاوی عناصر گروه پلاتین با چگالی بالا، از جمله ایریدیوم است که از نشانه‌های بارز یک برخورد سیارکی است. علاوه بر این، شواهد فسیلی شکی باقی نمی‌گذارد که این رسوبات ناشی از سونامی توسط رویداد برخورد چیکشلوب ایجاد شده است. تشکیل رسوبی تا این اندازه وسیع و دور از محل برخورد نشان میدهد که این برخورد فوق العاده بزرگ و فاجعه بار بوده و باعث از بین رفتن 75 درصد از گونه های روی زمین شده است.
اکتشافات اخیر نشان میدهد که فورانهای اَبَر آتشفشانی دکن، همزمان با برخورد سیارک چیکشلوب به اوج رسیده است. ترکیب این دو رویداد، فاجعه‌ای با چنان وسعت عظیمی در سراسر جهان به بار آورده تا به این باور برسیم که انقراض جمعی کرتاسه-پالئوژن یکی از بزرگترین رویدادهایی بوده که حیات روی زمین تاکنون با آن مواجه شده است.
با از بین رفتن بیش از 75 درصد از گونه های قبلی که به طور کامل منقرض شدند، رویداد گونه زایی انبوه که به زودی به دنبال آن رخ داد، حقایقی را درباره ی حیات طبیعی به چالش میکشد. این تناقض بیانگر این است که گونه‌های جدید نقش عمده ای در حذف گازهای گلخانه‌ای از اتمسفر، برای رسیدن نور خورشید به زمین داشته اند. به عنوان مثال، سطح دی اکسید کربن در جو از حدود 1700 واحد در میلیون به حدود 500 واحد در میلیون کاهش یافت.
هزاران سال قبل از اینکه دانشمندان رویدادهای انقراض جمعی و پس از آن، رویدادهای گونه زایی انبوه را در سوابق زمین شناسی زمین کشف کنند، مزمور درباره این ویژگی تاریخ حیات نوشته بود:
اما چون روی خود[God] را می‌پوشانی، [Earth’s creatures]پریشان می‌گردند؛ و چون روح ایشان را قبض می‌کنی، می‌میرند و به خاک بازمی‌گردند! چون روح خود را می‌فرستی، آفریده میشوند، و روی زمین را تازه می‌سازی!4
چرا خداوند پی در پی جانداران جدید را جایگزین جانداران قبلی میکند؟ برای یک چیز، جانداران شکل گرفته ی جدید پس از انقراض، به طور فزایندهای برای جبران و افزایش تابش نور خورشید مهارت داشتند. همچنین تجدید پی در پی حیات به این معنی است که زمین همیشه مملو از بیشترین توده ها، تنوع و پیچیدگی زیستی بوده و این یعنی زمین در جهان هستی همیشه در حال تغییرات فیزیکی است و در واقع انسان‌ها از این طریق دارای تمام ذخایر زیستی مورد نیاز برای راه‌اندازی و حفظ تمدن جهانی با فناوری پیشرفته هستند. چنین تمدنی به نوبه ی خود به این معنی است که پیروان مسیح میتوانند انجیل را در مدت زمان کوتاهی به همه گروههای مردمی جهان معرفی کنند و تا ابد این کار را انجام دهند.
پانویس
پل آر. رنه (Paul R. Renne) و همکاران، “تغییر حالت در آتشفشان دکن در مرز کرتاسه-پالئوژن، احتمالاً ناشی از یک ضربه بوده است” ، Science 350 (اکتبر 2015): 76-78.
مارک آ. ریچاردز (Mark A. Richards) و همکاران، “راه اندازی بزرگترین فورانهای دکن توسط برخورد چیکشلوب” ، بولتن 127 انجمن زمین شناسی آمریکا (نوامبر 2015): 1507-20.
تاورکتو کوربار (Tvrtko Korbar) و همکاران، “پتانسیل سونامی مرزی کرتاسه-پالئوژن در بخش سکوی کربنات آدریاتیک داخل تتیان در جزیره ی خوار (Hvar) در کرواسی ،” بولتن 127 انجمن زمین‌شناسی آمریکا (نوامبر 2015): 1666-80.
