مدل آفرینش کیهانی بیگ بنگ (مهبانگ) یک نکته مثبت بزرگ برای اثبات علمی صحت کتاب مقدس و ایمان مسیحی بوده است. هفته گذشته مقالهای منتشر شد که تحقق یک پیشبینی دیگر از مدل ایجاد انفجار بزرگ را اعلام میکرد و این موضوع هم به ما اطمینان بیشتری نسبت به قابل اعتماد بودن کتاب مقدس و ایمان مسیحی داد.
در حالی که بیشتر مردم انفجار بزرگ را یک انفجار در فضا می دانند، دانشمندان از این اصطلاح برای توصیف آغاز فضا، زمان، ماده و انرژی استفاده می کنند. کتاب مقدس چند ویژگی کلیدی جهان را توصیف می کند که اکنون دانشمندان توانایی اندازه گیری آنها را دارند. حداقل پنج نویسنده کتاب مقدس یک جهان در حال گسترش را توصیف کرده اند (مانند ایوب 9:8؛ مزمور 104:2؛ اشعیا 40:22؛ 42:5؛ 44:24؛ 45:12؛ 48:13؛ 51:13؛ ارمیا 10: 12؛ 51:15؛ و زکریا 12:1). کتاب مقدس همچنین در مورد ثبات قوانین فیزیک صحبت می کند که به صراحت در ارمیا 33:25 بیان شده است. پیدایش 1: 1 و بسیاری از قسمت های دیگر اعلام می کند که جهان شروع به وجود کرد (بنابراین، هستی نیاز به یک آغازگر داشت). عبرانیان 11: 3 بیان می کند که جهانی که ما می توانیم مشاهده کنیم و تشخیص دهیم از آن چیزی که ما می توانیم مشاهده کنیم و تشخیص دهیم نیامده است، به این معنی که فضا، زمان، ماده و انرژی همگی آغازی داشته اند. رومیان 8: 18-21 از قانون فراگیر زوال صحبت می کند. این چهار ویژگی (یک شروع منحصر به فرد، انبساط کیهانی، و قوانین ثابت فیزیک از جمله قانون فروپاشی) یک جهان انفجار بزرگ را تعریف می کنند، جهانی که باید با افزایش سن و پیرتر شدن، به شیوه ای بسیار قابل پیش بینی سردتر و سردتر شود.
کتاب مقدس جزییات زیادی را برای اندازهگیری مانند نرخ گسترش و نقاط قوت قوانین برای ما باقی میگذارد. با این حال، این تطابق بین توصیف کتاب مقدس از جهان به طور منحصر به فردی در هزاران سال پیش به نگارش درآمده و بهترین درک علمی از جهان، شواهد قوی برای الهام فراطبیعی کلمات کتاب مقدس ارائه می دهند.1
مدل ایجاد انفجار بزرگ، تاریخچههای خاصی را برای شکلگیری، توسعه و مرگ انواع مختلف کهکشانها پیشبینی میکند. برای مثال پیشبینی میکند که پرجرمترین کهکشانهای جهان در اوایل تاریخ کیهان شکل گرفتهاند و این کهکشانها در دوران جوانی خود، ستارگان را به شکلی پدید آورده اند که تمام گازهای موجود را برای تشکیل ستاره مصرف کردهاند و در نتیجه برای دو سوم گذشته تاریخ کیهان به شکل مُرده باقی ماندهاند. در نجوم، کهکشان «مرده» به کهکشانی گفته میشود که در آن هرگونه شکلگیری ستارهای متوقف شده است.
شبیهسازیهای رایانهای مدل ایجاد مهبانگ، پیشبینی میکند که در واقع بیشتر عظیمترین کهکشانهای جهان مرده هستند. این شبیهسازیها نشان میدهند که پرجرمترین کهکشانها از طریق رویدادهای ادغام بزرگ تشکیل شدهاند که منجر به انفجارهای شدید هستهای (رویدادهای ستارهزایی تهاجمی در هسته رویدادهای ادغام یا نزدیک به آن) شده است که به سرعت گاز مورد نیاز برای تشکیل ستارها را تخلیه و مصرف کرده اند. رویدادهای ادغام و ستارگان هسته ای بعدی، ساختار کهکشان ها را به کهکشان های بیضوی بسیار بزرگ تبدیل می کند (تصویر مربوطه را ببینید).
تا به حال، این تصویر نظری تکامل عظیم ترین کهکشان ها در جهانِ مهبانگی، فاقد اعتبار رصدی-بصری بوده است. زمانی که کیهان تنها 3 تا 4 میلیارد سال سن داشت، ستارهشناسان بدون وجود تلسکوپ های قدرتمند فاقد توانایی مشاهده هستههای کهکشانهای عظیم با وضوح بالا بودند، زیرا چنین مشاهداتی نیاز به ظرفیت تهیه نقشه های دقیق از کهکشان هایی دارد که در فاصله 10 تا 11 میلیارد سال نوری از ما قرار دارند.
یک تیم بین المللی متشکل از سیزده ستاره شناس از ترکیب تلسکوپ فضایی هابل و عدسی گرانشی برای تشخیص ناحیه داخلی یک کهکشان بسیار عظیم در انتقال به سرخ 2.1478 استفاده کردند.2 انتقال به سرخ 2.1478 مربوط به فاصله 10.7 میلیارد سال نوری و زمانی است که جهان فقط 3.1 میلیارد سال سن داشته است (سن فعلی = 13.8 میلیارد سال).
بر اساس نسبیت عام، یک جسم عظیم پرتو نوری را که به اندازه کافی به آن نزدیک می شود، خم می کند. بنابراین، یک کهکشان یا خوشه عظیم کهکشانی مستقیماً در مقابل یک کهکشان بسیار دورتر، پرتوهای نور کهکشان دوردست را به همان روشی که یک عدسی محدب پرتوهای نور را خم می کند، عمل میکند (شکل زیر را ببینید). چنین عدسی طبیعی یک تلسکوپ طبیعی را در اختیار اخترشناسان قرار می دهد. بنابراین، ترکیب تلسکوپ فضایی هابل و یک لنز گرانشی طبیعی، تلسکوپ فوقالعادهای را در اختیار اخترشناسان قرار داد که برای تصویربرداری از داخل یک کهکشان بسیار دور با وضوح بالا برای تعیین وضعیت ستارهزایی کهکشان مورد نیاز بودند.
شکل: خوشه کهکشان به عنوان یک لنز گرانشی عمل می کند. اعتبار تصویر: ناسا
تجزیه و تحلیل این تیم از جمعیتهای ستارهای کهکشان z = 2.1478 و جنبش شناسی (کینماتیک) آن نشان داد که یک کهکشان صفحهای با چرخش سریع است، که یعنی ستارههای این کهکشان باید در دیسک شکل گرفته باشند تا بتوانند در انفجارهای هستهای ادغامشده باشند. تیم به این نتیجه رسیدند که شکلگیری ستارهای تهاجمی کهکشان توسط «جریانهای گاز سرد» غولپیکر تغذیه میشود که میتوانستند به گاز داغ هاله نفوذ کنند تا زمانی که با گرمایش ضربهای از هاله ماده تاریک قطع شوند.3 بنابراین، این تیم راه دیگری را برای کهکشانهای غولپیکر، علاوه بر رویدادهای ادغام بزرگ، برای تشکیل ستارههای تهاجمی کشف کردند که تمام گازهای موجود برای تشکیل ستارهها را قبل از رسیدن جهان به چهار میلیارد سال تمام کند.
این تیم در چکیده مقاله تحقیقاتی خود به این نتیجه رسیدند: « این نتیجه نشانههای غیرمستقیم قبلی را تأیید میکند که اولین کهکشانهایی که تشکیل ستاره را متوقف کردند، نه تنها در ساختار خود، بلکه در کینماتیک خود نیز تغییرات عمدهای را پشت سر گذاشتهاند تا به کهکشانهای بیضوی امروزی تبدیل شوند».4 به عبارت دیگر، مشاهدات مستقیم کهکشان های بسیار دور برای اولین بار پیش بینی بزرگی از مدل ایجاد انفجار بزرگ را تایید می کنند. تحقیقات این تیم نمونه دیگری از این است که چگونه هر چه بیشتر در مورد جهان می آموزیم، شواهد بیشتری برای آنچه که تنها و تنها کتاب مقدس به طور دقیق در مورد منشاء و تاریخ جهان هزاران سال پیش بیان کرده اند، جمع آوری می کنیم.
People we meet and audiences we address frequently ask us for brief descriptions of the best scientific evidences for God. Depending on individual backgrounds,...
